اگر بخواهيم سيستم زندگي يك زن را ترسيم كنيم مي‌توانيم براساس منطق زیر، يك نظام منسجم ارائه دهيم:

ورودي سيستم:

عقلِ زن، احساس زن، لطافت، زيبايي،‌ استعداد و ظرفيت مادري، استعداد و ظرفيت همسري، توان اجتماعي، استعداد علمي، استعداد و ظرفيت بندگي.

خروجي سيستم:

زني با خصوصيات زير:

انساني با مهارت تفكر و مديريت احساس و ماهر در تصميم‌گيري‌هاي شبكه‌اي و پايدار، فردي صاحب اطلاعات و دانايي‌هاي لازم براي رشد در زندگيِ فردي و جمعي، همسري جذاب مهربان و صميمي، مادري دلسوز و مطلع، بنده‌اي خالص براي خداوند.

حال شما بگوييد كه چه پردازش و فعل‌وانفعالاتي، ورودي‌هاي سيستم را به خروجي‌هاي مورد نظر تبديل مي‌كنند؟ يعني چه كنيم تا زني كه قابليت‌‌هاي عقلاني، احساسي، علمي، جذابيت، همسري، مادري و بندگي را دارد بتواند اين قابليت‌ها را به‌فعليت برساند و تبديل به زني با خصوصيات فوق شود؟

حجاب، يكي از پاسخ‌هاست؛ حجاب ابزاري براي به‌فعليت در آوردن استعدادهاي فكري، احساسي، جذبه، همسري، مادري و بندگيِ خداست. كسي كه حجاب را انتخاب مي‌كند و حياء و عفت را برگزيده است، مهارت تصميم‌گيري و مديريت احساس توسط عقل را فعال كرده است، زمينة تمركز فكري و روحي لازم براي رشد وپيشرفت علمي را ايجاد كرده است، وفاداري و جذابيت براي همسر را به‌نمايش گذاشته است، صلاحيّت مادري براي نسلي پاك را به‌اثبات رسانده است و نور بندگي و عبوديت خداوند را به آسمان ساطع كرده است.

حجاب واژه ای است عربی که در بستر اصلی خود کمتر به معنای پوشش زنان به کار رفته است. نتیجه تحقیق استاد مطهری در کتاب «مسئله حجاب» پیرامون معنایِ این واژه این است که کلمه‏ حجاب در دو معنا استعمال می شود؛ هم به معنی پوشیدن و هم به معنی پرده و البته اکثراً در همین معنای دوم به کار می رود. این کلمه از آن جهت مفهوم پوشش می‏دهد که‏ پرده، وسیله پوشش است. شاید بتوان گفت که به حسب اصل لغت هر پوششی‏ حجاب نیست، آن پوششی حجاب نامیده می‏شود که از طریق پشت پرده واقع‏ شدن صورت گیرد.

عفاف نیز واژه ای عربی است که از فرهنگ اسلامی وارد زبان فارسی شده است. عفاف را به خود نگهداری و باز داشتن نفس از محرمات و خواهش های شهوانی، ترجمه کرده اند. ابن منظور در لسان العرب می گوید: «عفّت، خود نگهداری از غیر حلال، کار های حرام و طمع های پست است، عفت پیشگی یعنی خود نگهداری.» راغب در مفردات می گوید: «عفّت حالت نفسانی است که مانع تسلّط شهوت بر انسان می گردد و انسان عفیف کسی است که با تمرین و تلاش مستمر و پیروزی بر شهوت، به این حالت دست یافته باشد.» در قاموس قرآن آمده است: «عفّت به معنای مناعت است و در شرح آن گفته اند: حالت نفسانی است که از غلبة شهوت باز دارد. پس باید عفیف به معنای خود نگهدار و با مناعت باشد.»